Κάθε απώλεια βιώνεται με πένθος
Δεν θα αναφερθώ σε εκείνο το σκίρτημα που νιώθεις όταν βλέπεις ένα θετικό αποτέλεσμα β-χοριακής, ναι σε εκείνο το μπουμ που γίνεται μέσα σου και πλημμυρίζει η καρδιά σου γλύκα, σε εκείνο το πρωτόγνωρο συναίσθημα που σου προκαλεί ταχυπαλμία λες και ζεις σε όνειρο. Αυτό το ξέρω, και εγώ και εσύ και ο καθένας. Όλοι μπορούμε να το φανταστούμε και να αναλογιστούμε τη χαρά. Μα όταν αυτή η χαρά πνιγεί στην εικόνα εκείνου του κόκκινου χρώματος και σημάνει το τέλος, τότε ανοίγει η γη, ανοίγει και σε καταπίνει, ανοίγει γιατί θέλεις κάπου να κρυφτείς, να μην βλέπεις να μην ακούς. Τόσα όνειρα για το πρώτο του κλάμα, το πρώτο του γέλιο έχουν φύγει. Και δεν είναι που κλαις για την προσπάθεια που είχες κάνει με ένα σωρό ορμόνες και εξετάσεις, με εναλλαγές στην διάθεση και στην ψυχολογία σου. Όχι, ειλικρινά δεν είναι αυτό. Θα το ξανάκανες εκατό φορές ακόμα γι' αυτό το θαυματάκι. Είναι γιατί η απώλεια έχει διάσταση. Είναι πελώρια, χάνεσαι, και συνάμα δεν σε φτάνει το οξυγόνο. Και ενώ βυθίζ
