Η φωνή φυλακισμένη στην ψυχή

H επιθυμία μου είναι η υποχρέωση που νιώθεις...
Οι δικές μου εικόνες, οι γεμάτες ήχους, χρώματα, αισθήματα... γέλια, μυρωδιές, νύχτες κρύες μα συνάμα ζεστές γεμάτες ένταση είναι οι δικές σου ξεφτισμένες αναμνήσεις.. οι αποστάσεις μικρές, οι επαφές λίγες... κι όταν τα χιλιόμετρα πολλαπλασιαστούν γίνονται οι δρόμοι μονοπάτια κι οι θάλασσες ποτάμια που φέρνουν μηνύματα ταξιδιάρικα. Πώς να σωπάσει η ψυχή; Τρεμοπαίζουν οι κτύποι της καρδιάς φυλακίζοντας την φωνή στα σωθικά μου! Τότε είναι που τα ουρλιαχτά ακούγονται μονάχα μέσα μου, να ησυχάσω δεν μπορώ και απορώ.. ρωτώ μα απάντηση δεν παίρνω.. είναι το θέμα αυτό γνωστό πως τάχα δίκιο έχω με μια επανάληψη γνωστή που δεν μας κάνει καλύτερους, μάλλον γελοίους πρωταγωνιστές στο παραμύθι... κρίμα που μεγαλώσαμε και δεν μας ταιριάζει πια. Βουρκώνουν τα μάτια.. πλημμυρίζουν τα βλέφαρα σε μια προσπάθεια να φανώ δυνατή μα ξεσπώ,κι είναι λύτρωση να ξέρω πως κάποτε πραγματικά σ'αγάπησα -  μ'αγάπησες με ένα πάθος δυνατό.