Κάθε απώλεια βιώνεται με πένθος

 Δεν θα αναφερθώ σε εκείνο το σκίρτημα που νιώθεις όταν βλέπεις ένα θετικό αποτέλεσμα β-χοριακής, ναι σε εκείνο το μπουμ που γίνεται μέσα σου και πλημμυρίζει η καρδιά σου γλύκα, σε εκείνο το πρωτόγνωρο συναίσθημα που σου προκαλεί ταχυπαλμία λες και ζεις σε όνειρο.  Αυτό το ξέρω, και εγώ και εσύ και ο καθένας. Όλοι μπορούμε να το φανταστούμε και να αναλογιστούμε τη χαρά. 

Μα όταν αυτή η χαρά πνιγεί στην εικόνα εκείνου του κόκκινου χρώματος και σημάνει το τέλος, τότε ανοίγει η γη, ανοίγει και σε καταπίνει, ανοίγει γιατί θέλεις κάπου να κρυφτείς, να μην βλέπεις να μην ακούς.  

Τόσα όνειρα για το πρώτο του κλάμα, το πρώτο του γέλιο έχουν φύγει.  

Και δεν είναι που κλαις για την προσπάθεια που είχες κάνει με ένα σωρό ορμόνες και εξετάσεις, με εναλλαγές στην διάθεση και στην ψυχολογία σου. Όχι, ειλικρινά δεν είναι αυτό. Θα το ξανάκανες εκατό φορές ακόμα γι' αυτό το θαυματάκι. Είναι γιατί η απώλεια έχει διάσταση.  Είναι πελώρια, χάνεσαι, και συνάμα δεν σε φτάνει το οξυγόνο.  Και ενώ βυθίζεσαι προσπαθείς να πάρεις ανάσα, να βρεις κάτι/κάποιον να πιαστείς και εκεί συνειδητοποιείς πως είσαι μόνη. 

 Κανείς δεν μπορεί να σε νιώσει. Είναι δίπλα σου, το βλέπεις μα κανένας δεν ακούει την ψυχή σου που σπαράζει, το μέσα σου ουρλιάζει. Δεν ακούει κανείς. 

Και δεν φτάνει αυτό. Μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια που συμβαίνουν τέτοιες απώλειες, ακόμα υπάρχουν κάποιοι που χωρίς ίχνος ενσυναίσθησης έρχονται να μηδενίσουν όλα αυτά που νιώθεις, όλα αυτά που μέσα σε λίγες ώρες σωματοποιούνται και βιώνεις παράλληλα χίλια δυο στο κορμί σου. Σύγκρυο, έξαψη, ρίγος, ίλιγγο, πόνο... πόνο λέμε! πόνο ψυχής αν τον έχουν ακουστά.  

Δεν νομίζω, όταν το μόνο που έχουν να σου πουν είναι πως είσαι μικρή και θα έρθει άλλο.  Πώς το έπαθε και η κόρη του συμπέθερου της θείας της ξαδέρφης τους από το Πανωχώρι. Πώς έγινε νωρίς και αυτό είναι καλό. 

Όποτε κι αν συμβεί πονάς. Πονάς βαθιά. Ένα κομμάτι της ψυχής σου θα έχει πάντα την ουλή, να σου το θυμίζει γιατί το αγάπησες πριν το γνωρίσεις.  Σου δώσε μια γεύση αλλιώτικης χαράς. Σε ταξίδεψε... κι ας σε προσγείωσε απότομα.

Κι είναι και οι άλλοι, που σε στήνουν στον τοίχο και ξεκινούν. Πώς έγινε; Τί φταίει; Τί έφαγες; Τί ήπιες; Πόσο έκατσες; Πόσο περπάτησες; Μήπως το ένα; Μήπως το άλλο;

Και ο λόγος που γίνονται δικαστές, που ρίχνουν ευθύνες; Να σε κάνουν να νιώσεις πως φταις; 

Μια αγκαλιά θα ήταν αρκετή για να δείξει ότι καταλαβαίνουν τι περνάς και θα ήταν καλύτερο από οποιαδήποτε λόγια συμπόνιας.