Στο σταυροδρόμι να θυμάμαι να ακούσω την καρδιά μου και σίγουρα θα με οδηγήσει στο σωστό

Ημερολόγιο ετών 7

---------------------------------------------------------------------------------------------------

Μάλλον έχω ξεχάσει πως είναι να γράφω, πως είναι αυτό το αίσθημα του να αφήνεις σκέψεις και συναισθήματα να βγουν ανενόχλητα και να αποτυπωθούν είτε από ένα στυλό είτε από ένα πληκτρολόγιο. 

Τέτοιες μέρες μου θύμησαν τα ανάμεικτα συναισθήματα που είχα σε ένα φευγιό μου ελπίζοντας για κάτι καλύτερο ενώ το μέσα μου έλεγε πως έπρεπε να μείνω.  Ήταν όμως κι αυτό ένας αποχωρισμός. Ένας αποχαιρετισμός βαρύς στα πρόσωπα που συναναστρεφόμουν κάθε μέρα. Μια απώλεια που στιγμάτισε την ψυχή μου.  Ένα αντίο σε έναν άνθρωπο που πίστεψε σε μένα και εγώ απλά έφυγα.  Το ένστικτο όμως ήταν πάντα σωστό όταν έλεγε "μείνε"... Ευτυχώς, δεν χαθήκαμε και όταν ανταμώσουμε είναι πάντα με αγάπη και όμορφες αναμνήσεις.

Τώρα είναι κάπως αντίθετα τα πράγματα.  Είμαι αυτός που μένω πίσω και ελπίζω το καλύτερο γι' αυτόν που φεύγει.  Και ενώ το μυαλό λέει μείνε, το μέσα μου λέει ακριβώς το αντίθετο..."φύγε κι εσύ".  Δεν είναι για την τρέλα, αλήθεια στο λέω. 'Όχι δεν είναι επειδή μ' αρέσει να ρισκάρω.  Είναι ακριβώς γιατί δεν θέλω να ρισκάρω... Είναι γιατί όταν περιτρυγυρίζεσαι από ανθρώπους με όραμα, ανθρώπους που μαζί τους ατενίζεις ένα υποσχόμενο μέλλον τότε πως μπορείς να τους χάσεις από την ζωή σου. 

Κι είμαι κι εγώ που δεν πιστεύω στις συμπτώσεις. Είμαι βέβαιη πως όλα γίνονται για κάποιο λόγο.  Αλλά κι αυτό το αίσθημα της επανάληψης πως κάτι θα ξεπηδήσει όπως τότε δεν μ'αφήνει να κλείσω μάτι ... η απόφαση θα είναι δική μου και εύχομαι στο σταυροδρόμι να ακούσω την καρδιά μου και σίγουρα θα με οδηγήσει στο σωστό.

Θα σε κρατώ ενήμερο... ;)

To έχω τοιχοκολλήσει. Να το διαβάζω να μην το ξεχνώ... Να τους προσέχω αυτούς τους supporters and believers όπως το κάνουν κι αυτοί για μένα και να βρεθούμε μαζί on the top.