Εργατική Πρωτομαγιά

Στις τόσες εγκυκλοπαίδειες στοιβαγμένες στα ράφια μας και σε χιλιάδες ιστοσελίδες  αναφέρεται ότι "την πρώτη Μαΐου γιορτάζεται η μέρα των εργατών. Είναι στην πραγματικότητα η καθιερωμένη γιορτή της εξέγερσης των εργατών του Σικάγου. Τον Μάη του 1886 τα εργατικά συνδικάτα στο Σικάγο ξεσηκώθηκαν διεκδικώντας ωράριο εργασίας στις 8 ώρες και καλύτερες συνθήκες εργασίας."  Αιματοβαμμένες ήταν τότε οι εξεγέρσεις για να έχουμε σήμερα εμείς να γιορτάζουμε τα 12ωρα δουλείας που αμισθί "κτυπάμε" καθημερινά, έτσι γιατί χρωστάμε ευγνωμοσύνη λέει αφού μέσα στις χιλιάδες άνεργους που υπάρχουν εμείς μπορούμε απλά να αναπνέουμε, να τρώμε άντε και να κοιμόμαστε 5-6 ώρες επιβεβαιώνοντας μετά από πολλούς αιώνες τους αμαθείς προγόνους μας που πίστευαν πως "Ο δούλος δεν έχει "ψυχή".. δεν είναι ούτε καν άνθρωπος". 

Τι είμαστε τελικά; Μηχανές παραγωγής; Άψυχα χέρια; Άδεια σώματα; "Όποιος δουλεύει αμείβεται" , λόγια πιστευτά μα ανεκπλήρωτα.  Το σημαντικότερο όμως δεν είναι η αμοιβή μα να μπορείς να έχεις ζωή, να νιώθεις άνθρωπος, να ανανεώνεις τις σκέψεις σου και να θες να επιστρέψεις λίγο στη ρουτίνα σου.  

Ναι, αγαπητοί εργοδότες δεν έχουμε κουμπάκι ΟΝ/ΟFF.  Δεν μας αρκεί το ότι έχουμε δουλειά συγκριτικά με τις χιλιάδες άνεργους.  Και δεν είναι αχαριστία αυτό, μάλλον μια τραγική διαπίστωση πως μες την τύχη να έχουμε μια εργασία καταντούμε έρμαια της κοινωνικής αδικίας όπου στα μάτια σας έχουμε μετατραπεί σε δολάρια και ευρώ με πόδια.  

Τι άλλο να πούμε; "Ευχαριστώ", σας το οφείλουμε αφού από τις πολλές ώρες που απουσιάζουμε από το σπίτι μας βοηθάτε να κάνουμε οικονομία ρεύματος, νερού, τροφίμων και οπωσδήποτε αποφεύγουμε καυγάδες με τα αγαπημένα μας πρόσωπα αφού μας διακατέχει μια τεράστια επιθυμία να τα δούμε, να περάσουμε ίσως τον ελάχιστο φυσιολογικό χρόνο μαζί τους στο ίδιο περιβάλλον, το βράδυ καθώς κοιμόμαστε.. 

Τι ειρωνεία να γιορτάζουμε την εργατική Πρωτομαγιά.. 

Για να ακούσουμε τώρα τι έχετε να πείτε εσείς, Μήπως θα μας κατηγορήσετε οκνηρούς;  Ότι δήθεν είμαστε η γενιά του βολέματος και δεν "κάνει" να παραπονιόμαστε λόγω του νεαρού της ηλικίας μας; Σκεφτήκατε μήπως πόσα όνειρα κάναμε σαν νέοι που είμαστε; Πόσα σχέδια έχουμε στο μυαλό που τα παγώσαμε επειδή δεν μας αφήνετε λίγο ελεύθερο χρόνο για μια βόλτα, για μια συνάντηση, για να ερωτευθούμε, για να νιώσουμε ότι μπορούμε να ξεκινήσουμε τη ζωή μας, να κάνουμε ένα βήμα παρακάτω;  Ζητώντας το "παράλογο" σε μια αυτονόητη λογική.. 

Και πάλι, τι ειρωνεία να γιορτάζουμε την εργατική Πρωτομαγιά.. Ή θα εξεγερθούμε ή θα σωπάσουμε για πάντα με παλινδρόμηση αιώνων.  Αυτό εξάλλου μας μάθατε να κάνουμε, να σκύβουμε το κεφάλι.. όχι πάντα από την ανάγκη σας να το ξέρετε.. μα από αξιοπρέπεια.. Μέσα μας πάντα θα ορθώνεται ανάστημα αγωνιστών, όσο κι αν δεν το πιστεύετε μάθαμε να πολεμούμε..