Ακόμα μια μορφή ρατσισμού

Ρατσισμός είναι ακόμα και η στέρηση των πραγματικών συναισθημάτων λόγω της κριτικής. Με αποτέλεσμα να πονάνε οι άνθρωποι γιατί δεν μίλησαν, γιατί δεν έπραξαν, γιατί δεν έδειξαν, γιατί απλά δεν . . .
Αυτοί που μένουν νυχτοξημερώνονται με τα γιατί. Φοβούνται την μοναξιά τους και τρέμουν το αύριο. Δεν κλαίνε γι' αυτόν που έφυγε - κανείς δεν ξέρει που πάει η ψυχή - κλαίνε από εγωισμό, κλαίνε που δεν πρόλαβαν να πουν αυτά που ήθελαν, κλαίνε για την αγκαλιά που δίστασαν να δώσουν, κλαίνε που δεν εκτίμησαν νωρίτερα αυτά που τώρα στερούνται... Ο θάνατος είναι αναπόφευκτος... αν ήμασταν ρεαλιστές θα το γνωρίζαμε μα είμαστε ονειροπόλοι, με ένα αίσθημα θα λέγε κανείς υπεροψίας, σίγουροι πως θα κατακτίσουμε τον κόσμο. Λόγια που δεν χωρούν ανεκτικότητα; Λόγια βάρβαρα από το πρόσωπο μου;
Το να προσφεύγει κανείς στην θρησκεία -σε κάθε μορφή της- δεν είναι ουτοπική παρηγοριά, όπως πολλοί ισχυρίζονται. Ναι είναι παρηγοριά, είναι καταφύγιο καλύτερα για να απαλύνεις τον πόνο σου. Κάθε μέσο που σου φέρνει όμως τη γαλήνη και την ψυχική ισορροπία και ηρεμία δεν μπορείς να το προσπερνάς με δήθεν προοδευτικές θεωρίες. Ας ελευθερώσουμε επιτέλους το μυαλό μας, ας βρούμε το δικό μας μονοπάτι για την ευτυχία και ας σταματήσουμε να κρίνουμε στάσεις και συμπεριφορές. Θέλω να ζω το σήμερα, να απολαμβάνω τις στιγμές, να παίρνω τα καλά από τον καθένα γύρω μου και κυρίως να εκφράζω κάθε λογής αίσθημα και συναίσθημα γεννηθεί μέσα μου.