ήταν ένα βλέμμα όλο μαγνήτη!

Ήρθες και πάλι στον ύπνο μου να με αναστατώσεις.  Ήρθες για άλλη μια φορά να με δικαιώσεις κι όμως ξυπνώ και πάλι και είναι όλα ένα κακόγουστο αστείο του υποσυνείδητού μου, που συνωμοτεί μαζί σου.  Σίγουρα χαμογελώ,  πλημμυρίζω ευτυχία όπως τότε. Έχουν περάσει τόσα χρόνια κι όμως όσα με έκανες να νιώσω η ψυχή μου τα θυμάται. Ούτε στο ένα χέρι δεν μετριούνται πια τα χρόνια... εσύ άραγε με θυμάσαι; Κάποτε οι ευχές μου ήταν όπως σε ονειρεύομαι εγώ να με ονειρεύεσαι κι εσύ.  Ακόμα και την Παναγίτσα παρακαλούσα γι' αυτό. Λένε πως οι προσευχές πάνε ψηλά και δεν χάνονται ποτέ, και ξέρω πως είναι αλήθεια.
 Να ξέρεις πως σου χάρισα το βλέμμα μου για να με θυμάσαι κάθε φορά που όλοι οι άλλοι δεν μπορούν να σε κοιτάξουν πάνω από μερικά δευτερόλεπτα στα μάτια. Πως εγώ καρφωνόμουν εκεί, σε έβλεπα κατάματα και κρεμόμουν απ'τα χείλη σου.  Ήσουν ο άνθρωπος που μ'έβγαλε πρώτος απ'το καβούκι μου, αυτός που πίστεψε σε μένα... Τώρα πια υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν σε εμένα, πολλοί που βάζουν το χέρι τους στη φωτιά. Εσύ ήσουν ο πρώτος γι' αυτό και μ'έκανες να νιώσω εκείνο το φτερούγισμα, εκείνο που κάνει  την καρδιά να κτυπάει τρελά, μ'ένα κτύπημα που κόβει την ανάσα μα που σε στέλνει στους επτά ουρανούς.  Μεγάλωσα μα είμαι ακόμα μικρή για να εξηγήσω την συμπεριφορά σου.  Τώρα πια εγώ δεν ζητάω κάτι μα η ψυχή μου δεν μπορεί να περιοριστεί στη σιωπή, να επαναπαυτεί με το αντίο.  Συγγνώμη που την τελευταία φορά που σε είδα δεν σου μίλησα, ντράπηκα, ένιωθα αμήχανα.  Την επόμενη μας συνάντηση την περιμένω με λαχτάρα.  Είμαι πια αλλού, άφησες όμως μια απίστευτα γλυκιά γεύση στη ζωή μου που δεν ξεχνιέται όπως φαίνεται.  Όπου και να 'σαι να είσαι καλά, ευτυχισμένος, μετριόφρων όπως αυτοχαρακτηρίζεσαι αν και δεν είσαι σίγουρα και που και που να ρίχνεις καμιά ματιά στη φωτογραφία μας.  Μακάρι να την έχεις, μία, μοναδική για να θυμάσαι... το βλέμμα μου, το δικό μου δώρο για όσα μου χάρισες!