κΛεΊσΤε Τη ΜηΧαΝή τΟυ ΜυΑλΟύ κΑι ΣκΕφΤεΊτΕ!!
Κάποτε ένας καθηγητής μου, μας έβαλε στο πρώτο μάθημα μια άσκηση, - αν θυμάμαι καλά - να γράψουμε κάτω ό,τι μας έρχεται στο μυαλό, χωρίς σκέψη, ήτανε δύσκολο, οι περισσότεροι έγραψαν 5 γραμμές. Ως γνωστό εμένα ήταν το στοιχείο μου, οπότε και το παράκανα λίγο. Χθες λοιπόν, ένεκεν ενός περιστατικού που με έκανε να νιώσω πολύ άσχημα, έβγαλα το μικρό μου σημειωματάριο από την τσέπη και άρχισα να γράφω χωρίς να βάζω τάξη στη σκέψη μου. Ήθελα να ονειρευτώ ένα τόπο μαγικό, να φύγω... να ξεφύγω από το "τοποχρόνο" που βρισκόμουν.
Σας παραθέτω λοιπόν αυτό που δημιούργησε το μυαλό, η σκέψη μου μα περισσότερο η ψυχή μου σε μια στιγμή γεμάτη ένταση, θλίψη... μια στιγμή πριν το ηφαίστειο εκραγεί!
" Είν' η ψυχή μου πουλί που πετά σε ξένους τόπους, δίχως κορμί, μόνο μια πνοή για να γνωρίσω ότι όμορφο υπάρχει στις γωνιές της γης - τις γωνιές, γελώ συλλογιζόμενη το σφαιρικό σχήμα της - μα κάθε σπιθαμή που γνωρίζω γίνεται στη μνήμη μου πλέον γνωστή. Τέλος, όλο το ταξίδι στην καρδιά μου και τα συναισθήματα μου όλα φωνάζουν να βιαστώ. (Ότι θέλω λαλώ.)
Τώρα κλείνω τα μάτια και στέκομαι σε ένα λόφο, βάζω πείσμα κι ανεβαίνω στη κορφή, το μυστικό βρίσκεται στη μύτη - πάλι γελώ, τι τρέλα κουβαλάω -. Ανοίγω τα μάτια μου κι η μεγάλη μου αγάπη ξανοίγεται διάπλατα μπροστά μου. Το γαλανό της και το πράσινο των απέναντι λόφων κάνει τα πάντα να μοιάζουν σαν σε όνειρο. Πώς καθρεφτίζουν οι ηλιαχτίδες στο νερό, θαμπώνουνε τα μάτια και ένα δέος προτρέπει τα βλέφαρα να κλείσουν, μα συνεχίζουν αυτά να βλέπουν τούτο τον παράδεισο. Γέλια ακούγονται πιο κάτω, είναι του έρωτα το γέλιο, τρυφερό μα που προδίδει την έλξη ανάμεσά τους. Ρίχνω μια ματιά, δύο νέοι πάνω στο "φόρτε" της αγάπης τους παίζουν το κυνηγητό που οδηγεί στην ολοκλήρωση, ανοίγει πόρτες επτασφράγιστες και γεμίζει την πλάση πεταλούδες. Όλα τα χρώματα έχουν στα φτερά μα μία ξεχωρίζει, είναι χρυσή και ρίχνει την αστερόσκονη στο κύμα. Σκεφτείτε το συνδυασμό με τον αφρό, τι ονειρικό δημιούργημα. Δύο αγκαλιές απανωτές το κύμα έχει σφικτοδεμένα τα δύο κορμιά (1) στον αφρό του (2). Πού είναι η φωτογραφική μου; Μα τι λέω; Είμαι απλά η ψυχή; Άλλο πάλι και τούτο, μα έχετε δίκαιο, αυτό λέω στην αρχή. Ας δώσω λοιπόν τούτη την πνοή την πλέον πολυταξιδεμένη σε ένα κλάμα 9 μήνες από τώρα. Να 'ναι το δώρο μου εύχομαι καλότυχο και να γεμίσει όχι μόνο χαρά αλλά και νόημα τη ζωή των δύο νέων. "
Πριν προλάβετε να το κρίνεται σας υπενθυμίζω ότι είναι σκόρπιες σκέψεις, εικόνες, αυτόματοι συνειρμοί που κάπου προσπαθούν να συναντηθούν και να ενωθούν με την λογική μα ποτέ δεν τα καταφέρνουν.
Σας παραθέτω λοιπόν αυτό που δημιούργησε το μυαλό, η σκέψη μου μα περισσότερο η ψυχή μου σε μια στιγμή γεμάτη ένταση, θλίψη... μια στιγμή πριν το ηφαίστειο εκραγεί!
" Είν' η ψυχή μου πουλί που πετά σε ξένους τόπους, δίχως κορμί, μόνο μια πνοή για να γνωρίσω ότι όμορφο υπάρχει στις γωνιές της γης - τις γωνιές, γελώ συλλογιζόμενη το σφαιρικό σχήμα της - μα κάθε σπιθαμή που γνωρίζω γίνεται στη μνήμη μου πλέον γνωστή. Τέλος, όλο το ταξίδι στην καρδιά μου και τα συναισθήματα μου όλα φωνάζουν να βιαστώ. (Ότι θέλω λαλώ.)
Τώρα κλείνω τα μάτια και στέκομαι σε ένα λόφο, βάζω πείσμα κι ανεβαίνω στη κορφή, το μυστικό βρίσκεται στη μύτη - πάλι γελώ, τι τρέλα κουβαλάω -. Ανοίγω τα μάτια μου κι η μεγάλη μου αγάπη ξανοίγεται διάπλατα μπροστά μου. Το γαλανό της και το πράσινο των απέναντι λόφων κάνει τα πάντα να μοιάζουν σαν σε όνειρο. Πώς καθρεφτίζουν οι ηλιαχτίδες στο νερό, θαμπώνουνε τα μάτια και ένα δέος προτρέπει τα βλέφαρα να κλείσουν, μα συνεχίζουν αυτά να βλέπουν τούτο τον παράδεισο. Γέλια ακούγονται πιο κάτω, είναι του έρωτα το γέλιο, τρυφερό μα που προδίδει την έλξη ανάμεσά τους. Ρίχνω μια ματιά, δύο νέοι πάνω στο "φόρτε" της αγάπης τους παίζουν το κυνηγητό που οδηγεί στην ολοκλήρωση, ανοίγει πόρτες επτασφράγιστες και γεμίζει την πλάση πεταλούδες. Όλα τα χρώματα έχουν στα φτερά μα μία ξεχωρίζει, είναι χρυσή και ρίχνει την αστερόσκονη στο κύμα. Σκεφτείτε το συνδυασμό με τον αφρό, τι ονειρικό δημιούργημα. Δύο αγκαλιές απανωτές το κύμα έχει σφικτοδεμένα τα δύο κορμιά (1) στον αφρό του (2). Πού είναι η φωτογραφική μου; Μα τι λέω; Είμαι απλά η ψυχή; Άλλο πάλι και τούτο, μα έχετε δίκαιο, αυτό λέω στην αρχή. Ας δώσω λοιπόν τούτη την πνοή την πλέον πολυταξιδεμένη σε ένα κλάμα 9 μήνες από τώρα. Να 'ναι το δώρο μου εύχομαι καλότυχο και να γεμίσει όχι μόνο χαρά αλλά και νόημα τη ζωή των δύο νέων. "
Πριν προλάβετε να το κρίνεται σας υπενθυμίζω ότι είναι σκόρπιες σκέψεις, εικόνες, αυτόματοι συνειρμοί που κάπου προσπαθούν να συναντηθούν και να ενωθούν με την λογική μα ποτέ δεν τα καταφέρνουν.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου