Ποιον να ακολουθήσω; Ποιον πιστά να υπηρετώ; Ποιον;

Πώς να εξηγήσω την απώλεια ενός προσώπου, τόσο δικού μου, κομμάτι του εαυτού μου, που μες τα μάτια του βλέπω εμένα, που μες το γέλιο του βλέπω τη χαρά μου. Πώς να απαρνηθώ τα κοινά μας όνειρα, το δέσιμο των ψυχών μας, των χεριών μας - το ένα δάχτυλο μες τ'αλλο - σαν γρανάζια από κλειδιά τόσο καλλιτεχνικά κομμένα που εφαρμόζουν τέλεια και γίνονται ένα. Πώς να σβήσω τις στιγμές, αυτές που έχτισαν την αμφίδρομη αυτή σχέση. Μια σχέση λατρείας, θαυμασμού.. Πώς αλήθεια να δεχτώ να χαθεί αυτή η πληρότητα, αυτή η αρμονία όλων των όμορφων συναισθημάτων. Αισθήματα που γεννήθηκαν πρώτη φορά, που σμιλεύτηκαν μεσ' τον χρόνο και παγιώθηκαν σαν μοναδικά. Απέραντος ο νους, μα άβυσσος η ψυχή. Δύο αιώνιοι αντίπαλοι στη ανθρώπινη ζυγαριά. Ποιον να ακολουθήσω; Ποιον πιστά να υπηρετώ; Ποιον;