Επιστροφή στο λιμάνι της αφετηρίας

Διερωτώμαι συνεχώς τι είναι αυτό που κάνει κάποιους ανθρώπους να μένουν στην Κύπρο, κι άλλους να φεύγουν. Πολλοί από τους φίλους και γνωστούς μου φεύγουν.. λένε πως εδώ δεν έχει τίποτα και τώρα με την κρίση είναι μια πολύ καλή "ευκαιρία" - αφορμή θα έλεγα εγώ - να φύγουν, να μπορούν να έχουν κάτι να δικαιολογηθούν στους δικούς τους για αυτή την απόφαση.  Βλέπω όμως κι άλλους που έζησαν χρόνια στην Ευρώπη, ακόμα και στην Αμερική κι όμως επιστρέφουν μόνιμα στην Κύπρο. Δεν διστάζω, τους μιλώ, θέλω να τους γνωρίσω, να μάθω το γιατί, και η έκπληξη μου μεγαλώνει ακόμα παραπάνω, ο θαυμασμός μου στο σύνολο του δεν μπορεί να περιγραφεί πραγματικά∙ είναι όλοι άνθρωποι καταξιωμένοι, τόσο με ακαδημαϊκή μόρφωση όσο και κοινωνική. Μαθαίνω τόσα πολλά γι' αυτούς μα στο τέλος ξεχνώ να τους ρωτήσω γιατί γύρισαν πίσω... και μένω ακόμα με την απορία... μα νομίζω πως βαθιά μέσα μου ξέρω την απάντηση… όπου κι αν πας πάλι εκεί που αγαπάς γυρνάς… είν’ οι στιγμές που φέρνουν την ευτυχία υπερχειλισμένες με ανθρώπινες σχέσεις!

Κάποιοι άλλοι,  αυτοί που φεύγουν και δεν έρχονται ποτέ, είναι τόσο εγωιστές που δεν παραδέχονται πως θα πέθαιναν να ζούσαν έστω για ακόμα μια φορά τις στιγμές που βλέπουν στις ξεθωριασμένες από τον χρόνο φωτογραφίες που έχουν στο έπιπλο ή κάπου καταχωνιασμένες σε κάποιο συρτάρι του σαλονιού. 

Ακριβώς έτσι είναι και οι σχέσεις των ανθρώπων∙ μικρογραφία των μεγάλων αποφάσεων της ζωής, πεθαίνουν να είναι με κάποιον, πολεμούν με τον εαυτό τους για να αντέξουν την απόσταση, την απώλεια, τον χωρισμό… προτιμούν τον εγωισμό παρά την ευτυχία τους, προτιμούν ένα κρύο παγωμένο βλέμμα παρά μια ζεστή αγκαλιά και ένα άνθρωπο-αυτοθυσία, προτιμούν τον «θαυμασμό» -δόξα- από τους άλλους όπως οι ξενιτεμένοι από μας που μένουμε πίσω… ποιος όμως ξέρει στ’ αλήθεια τι περνούν; Πόσες μάσκες φορούν στην ψυχή τους;

 Σκλάβοι της συνήθειας, δεν ελευθερώνουν ποτέ το μυαλό τους κι όταν τα χρόνια περάσουν, όταν είναι αργά (είναι άραγε ποτέ αργά;) συνειδητοποιούν πως οι αλλαγές στη ζωή μας επιβάλλονται, πως πατρίδα της ψυχής είναι εκεί που ένιωσε την ζεστασιά, το γέλιο, εκεί που ακόμα και χωρίς οσμή μπορεί να φτιάξει αναμνήσεις και γεύσεις από το παρελθόν.

Ακολουθήστε τα όνειρα σας όπου κι αν σας πάρουν -δεν είναι αυτό που καταδικάζω μα τον εγωισμό- , κι αν κάποια στιγμή νιώσετε την ανάγκη της επιστροφής στο λιμάνι της αφετηρίας κάντε το δίχως δισταγμό, τις περισσότερες φορές η καρδιά μας μιλάει με αυθορμητισμούς.