Να αναλίσκεσαι περήφανος και να γίνεσαι ήλιος είναι αιώνιο κληροδότημα

"Αν δεν καώ εγώ. Αν δεν καείς εσύ. Αν δεν καούμε εμείς. Πώς θα γεννούν τα σκοτάδια λάμψη ..." (Ναζίμ Χικμέτ)

Διαβάζοντας την πρωινή ανάρτηση μιας φίλης, μια αναδρομική σκέψη μου έφερε στο μυαλό την ερώτηση του καθηγητή μου όταν αναλύαμε τον " Καιόμενο " του Τ.Σινόπουλου, "Εσύ Ειρήνη, φαντάζομαι σε εκείνη την εποχή θα ήσουν στη θέση του Καιόμενου". Η απάντηση μου ήταν αρνητική. " Όχι, εγώ δεν θα ήμουν ο Καιόμενος, δεν θα είχα το θάρρος να θυσιαστώ, "να αναλίσκομαι περήφανη".  Ούτε όμως θα μπορούσα να είναι άλλος στη φωτιά και εγώ να χειροκροτώ. Πιστεύω θα ήμουν ο ποιητής".  Σίγουρα θα ήμουν ο ποιητής που ζει ένα αιώνιο δυισμό, μια πάλη που επαναλαμβάνεται και εσαεί. Αναντίρρητα, τάσσομαι υπερ των ιδεολόγων, αγωνιστών, αυτών που πάντα είναι μπροστά, αυτών που προσελκύουν τα βλέμματα και τους κοινωνικούς επαίνους γιατί το αξίζουν μα δεν μπορώ να ταυτιστώ με τις πράξεις τους. Δεν θα 'μαι ποτέ όμως ούτε το πλήθος, δεν θα 'μαι ποτέ στις κερκίδες να θεώμαι και να κρατώ απόσταση από την πραγματικότητα και να βολεύομαι. Μα θα 'μαι στην αντίσταση και αρωγός της αφύπνισης με τον τρόπο που ξέρω καλύτερα, με τη φωνή που έχει ο λόγος στο χαρτί (στην εποχή μας με τη φωνή που έχει διαδικτυακά). 

Η αναγνώριση της αποτυχίας του λόγου, μας αναγκάζει να κάνουμε πράξεις τις ακραίες μας σκέψεις. Στη συνέχεια οι πράξεις αυτές -που λίγοι τις εννοούν (καταλαβαίνουν) - γίνονται δάδες να φωτίζεται ο δρόμος των επόμενων γενιών. Επιβάλλεται όμως να αναλώσουμε όλους τους δυνατούς τρόπους προτού θυσιαστούν ανθρώπινες ζωές.