Ανείπωτα λόγια...λόγια καρδιάς...

Λένε πως όταν είσαι ερωτευμένος δεν το ξέρεις. Πάντα αυτό ένιωθα, σπάνια το καταλάβαινα πως ήμουν, πως είμαι δηλαδή από τις τρέλλες που έκανα χωρίς να λογαριάζω τίποτα. Άλλοι λένε πως μέσα σε μια βδομάδα νιώθουν πως γνωρίζουν ο ένας τον άλλο για χρόνια, και γεύονται την απόλυτη ευτυχία γιατί δήθεν έχουν βρει το άλλο τους μισό. Εγώ μετά από τόσα χρόνια κι ακόμα ανακαλύπτω τον κόσμο σου, νιώθω πως τίποτα δεν έχω  ζήσει ακόμα.  Θυμάσαι στο είπα μια μέρα και θύμωσες, στράβωσες τόσο που σου κόπηκε η όρεξη. χαχα!! Κι όμως είναι ευλογία να νιώθεις τη συνήθεια μακριά, τον κόσμο όλο μπροστά σου και τα όνειρα σου να φιγουράρουν κάθε μέρα στις κοινές μας συζητήσεις.  Οι αποστάσεις κάνουν τους ανθρώπους δυνατούς, τι να πιστέψω δεν ξέρω.  Μαρτύριο είναι οι αποστάσεις που στο πίσω μέρος γράφουν Λύτρωση. Κι αυτό το λέω  εγώ  που ακόμα πτυχίο δεν έχω  πάρει. Άστο καλύτερα, η γιαγιά μου είναι πολύ πιο σοφή. Μετά  από χρόνια θα ξαναγράψω γι'αυτό και ίσως η άποψη μου τότε να μην θυμίζει καθόλου την τωρινή.
Αυτά που είδες εσύ τότε, εγώ τα βγάζω  στην επιφάνεια σιγά σιγά, αυτά που ονειρεύεσαι εσύ αυτά τα χρόνια τα ενστερνίζομαι και εγώ μέρα με τη μέρα.  Είναι υπέροχο να ξέρει πως χτίζεις κάτι σε γερά θεμέλια,  πόσο μάλλον όταν αυτό λέγεται  έρωτας, φιλία... Και να ερημώσει η ιδέα αυτή, να πάψει να υπάρχει η λάμψη της,  ο άνεμος δεν θα την γκρεμίσει, το κύμα δεν θα την σβήσει.  Είναι στο χέρι μας να την κρατάμε ζωντανή, γιόματη αγριολούλουδα, κελαηδήματα, φτερουγίσματα.
Δεν στο 'πα, μα ήθελα να αλλάξω, να γίνω κάπως, τάχα διαφορετική μα δεν κατάφερα να στο δείξω.  Έφυγα, πες το μοίρα, ατυχία, κακό του κεφαλιού μας όπως και να χει φταίμε κι οι δυο. Τώρα που πλησιάζει το τέλος, τώρα ίσως όλα αλλάξουν. Εύχομαι να δεις πως τις ευκαιρίες τις είχαμε κι από φόβο, από δικό σου φόβο γιατί εγώ μόνο τον εαυτό μου φοβάμαι, έμειναν ανεκμετάλλευτες. Προετοιμάζεσαι λες, ζήσε τις στιγμές κι άσε τα αυτά στην άκρη. Κάθε μέρα κάνε την μαγική, οι ώρες  είναι λίγες, οι αποστάσεις μικρές... μετά όλα θα μοιάζουν άπειρα, ατελείωτα, μοναχικά γεμάτα ανασφάλειες.  Εγώ το βλέπω σαν πρόκληση. Αν στο τέλος τα χέρια μας είναι ακόμα ενωμένα και οι καρδιές μας κτυπούν στον ίδιο ρυθμό πες πως είμαστε νικητές αλλιώς το ωραίο ταξίδι θα γράψει ΤΕΛΟΣ! Γλυκόπικρη γεύση έχουν όλα στη ζωή μα πάντα τα όμορφα έχουν το χάρισμα να φτάνουν την γλύκα ως την καρδιά!

Παγώνω μόνο τις στιγμές μέσα στο χρόνο, φωτογραφίες, για να θυμάμαι... όσα δεν μπορώ να έχω πια..
Τα συναισθήματα όμως δεν είναι στιγμές, είναι ζωή...μας δίνουν ζωή!