Μια πρόκληση ζωής...

Καιρό έχω να φανώ στο blog μου...
Κι όμως πολλές είναι οι στιγμές που έχω την ανάγκη να γράψω, να μοιραστώ σκέψεις και όλα αυτά που  δεν αφήνουν την ψυχή μου να τακτοποιηθεί.  Αύριο είναι μια μέρα σημαδιακή πιστεύω για την Ειρήνη, θα 'ναι θα λεγα η τυχερή μέρα της ατυχίας μου ή καλύτερα η άτυχη μέρα της τύχης μου.  Ακόμα το ψάχνω. Δεν μπορώ να το προσδιορίσω.  Όσοι με γνωρίζουν, ξέρουν την ιδιαίτερη αγάπη μου στα παιδιά... Η ζωή να το πω, η μοίρα,  η τύχη, η καλή πρόθεση του Θεού -μια ανώτερη δύναμη, σίγουρα- με έφερε αντιμέτωπη με μια πρόκληση, πρώτη τοποθέτηση σε παιδιατρικό τμήμα, στο Παιδογκολογικό.  Τρέμω στη σκέψη του τι θα αντικρίσω, πως θα αντιδράσω, μήπως βουρκώσω, μήπως δεν αντέξω την συναισθηματική φόρτιση που υπάρχει σε ένα τέτοιο περιβάλλον.

Το ξέρω πως τα παιδάκια γνωρίζουν τι έχουν, ξέρουν καλύτερα κι από μας τι συμβαίνει πραγματικά στη ζωή τους, οι γονείς όμως; Ανήμποροι στα μάτια των παιδιών τους, ταπεινωμένοι απέναντι στο εγώ τους δίνουν τα πάντα για να μπορούσαν να βοηθήσουν.  Ναι, αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται στήριξη, καθοδήγηση, πραγματικά το χρειάζονται.  Κλάμα με κάθε νέα εισαγωγή στο τμήμα, απελπισία μα και κάπου-κάπου δύναμη, απέραντη δύναμη που σε κάνει να διερωτάσαι από που πηγάζει.  Πόσος πόνος κρύβεται στη διπλανή πόρτα! Δόξα τω Θεώ, σε κάθε ξημέρωμα που μας βρίσκει υγιείς!  Εύχομαι η εμπειρία μου αυτή που ξεκινά αύριο και θα κρατήσει ένα μήνα να με δυναμώσει, να σκληρύνει το τσόφλι της καρδιάς μου μα ν'αφήσει το εσωτερικό αναλλοίωτο, οπλισμένο με αξίες, ενισχυμένο με δεξιότητες που να μπορεί να απαλύνει και να κατανοεί κάθε πτυχή του πόνου. Ας είναι λοιπόν αυτή η πρώτη επαφή με τα παιδιατρικά  τμήματα η αφετηρία της πραγμάτωσης του ονείρου μου και το έναυσμα για να συνεχίσω στη πορεία που διάλεξα χωρίς εκτροπές, να αξιωθώ να προσφέρω τη νοσηλευτική φροντίδα σε όλα τα παιδιά που την χρειάζονται!